به مناسبت بیستمین سالگرد کشتار تابستان ۱۳۶۷

بیست سال از کشتار ۱۳۶۷ میگذرد. فاجعه بزرگ انسانی که هزاران نفر از فرزندان ایران را در حالی که در زندانهای رژیم اسلامی مبحوس شده بودند، به کام خود کشید. واین در حالی است که این فاجعه مصادف شده است با ۶۰ سالگی یادبود اعلامیه جهانی حقوق بشر که در آن داشتن آزادی سیاسی و حق محاکمهء عادلانه از اصولیترین حقوق تمامی انسان ها بشمار می رود.

از شامگاه ۲۲ بهمن ماه ۱۳۵۷ با قبضه کردن قدرت سیاسی بوسیله روحانیت مرتجع، که در طول تاریخ معاصر میهن مان ایران یکی از مهم ترین عوامل تداوم استبداد و مانع بزرگی برای تحقق دموکراسی بود، سرکوب، بازداشت و اعدام بصورت سیستماتیک آغاز گردید. اعدام های نخستین روزهای انقلاب حکم طوفان روینده ای را داشت که تنها گرد وغبار آغازین آن از فراز ایران در حال گذار بود.

طوفان که شتاب گرفت، فهرست قربانیان و نیز صف مخالفان طولانی تر شد. آغاز جنگ با عراق ابزار مناسبی بود در دست حاکمان و نیروهای امنیتی برای سرکوب هر چه بیشتر مخالفین سیاسی. در همین بحبوحه بود که اعدامهای شبانه در زندان اوین و سایر زندان های کشور صورت میگرفت. شمارش گلوله های تیر خلاص زندانیان نظام مذهبی از پشت دیوارهای سلول شنیده میشد، ۲۲، ۳۶، ۵۴ تعداد گلوله های بود که در فاصله کوتاهی شمرده میشد و رقم قربانیان را در خاطره بازماند گان حک کرده است.

سال ۱۳۶۰ آغاز "آباد کردن گورستانها" بود. اعمال شکنجه های وحشیانه تحت عنوان تعزیر و حکم شرعی به بیرحمانه ترین شکل بر روی زندانیان سیاسی با هر عنوان حزبی و سازمانی صورت میگرفت. تلاش برای درهم شکستن پایداری زندانیان بهر وسیله ای در دستور کار قرار گرفت. شکست در جنگ پایان سراب رویاهای جنون آمیز سردمداران حکومت اسلامی برای صدور انقلاب خونینشان بود و سرآغاز مجدد مطالبات سالیان درازی بود که از آغاز انقلاب مشروطه مسکوت مانده بود.

خیل عظیمی از زندانیان هم چنان در اسارت بودند. عده قابل توجهی از آنان به علت عدم پذیرش شرایط مسئولین زندان و مقامات امنیتی برای آزادی، نظیر مصاحبه، نگارش انزجارنامه، همکاری اطلاعاتی و خواندن نماز مدت بسیاری را علاوه بر محکومیت اولیه شان از سر گذرانده بودند. انتظار خانواده های زندانی پس از آن همه سال پایان یافتن رنج دوری از فرزندان و فاصله گرفتن سایه مرگ از سر عزیزانشان بود. نگرانی از آزادی زندانیان سیاسی توام با اعتراضات و مطالبات مردم، هیئت حاکمه را به تکاپو انداخت.

خشونت آمیزترین تصمیم سیاسی تاریخ معاصر میهنمان ایران برای پاسخگویی به شرایط پیش آمده در جامعه گرفته شد. آیت الله خمینی با تکیه براتوریته مذهبی خویش و پیشنهاد و تشویق تعدادی از مقامات بالای رژیم کمیته های مرگ را روانه زندان ها کرد. در پی آن دادگاه های چند دقیقه ای به قصد بریدن رگ حیات زندانیان سیاسی با بیرحمی تمام احکام مرگ را به سرعت صادر میکردند. هیچ کس در امان نبود؛ حتی کسانی که دوران محکومیت خود را سپری کرده بودند. مرداد ماه و شهریور آغاز و اوج این جنایت شد. تا پیش از اعتراض آیت الله منتظری به کشتار دسته جمعی زندانیان سیاسی، در همه سطوح دولتی، انکار وقوع جنایت در دستور کار بود. که متاسفانه هم اکنون نیز ادامه دارد. اجساد زندانیان گروه، گروه، از چوبه های دار پائین کشیده میشد و به گورهای بی نام و نشان و بصورت دسته جمعی دفن میشدند.

بیست سال بعد از وقوع این جنایت خانواده قربانبیان و شهروندان ایران نتنها از ابتدائی ترین حقوق خویش در این ازتباط نظیر آشکارشدن تعداد قربانیان، محل دفن آنان و مراسم آزادانه بزرگداشت و سوگواری محروم هستند، بلکه در طول این مدت آنان مداوم مورد اذیت وآزار قرار گرفته اند. من معتقدم بدیهی ترین خواسته خانواده قربانبیان شناسائی و معرفی عاملین و عامرین این جنایت بزرگ و محاکمه عادلانه آنها در دادگاه های قانونی وبر اساس استانداردهای بین‌المللی هستند.

در این بیستمین سال فاجعه ۶۷ تمامی ایرانیان را فرامیخوانیم که دست در دست هم داده و همبستگی خود را با بازماندگان و خانواده های قربانیان اعلام کنند. امید آن که در فردای ایران آزاد ضمن یادبود این کشتار وحشتناک روزی از این ایام را به روز عدم خشونت اختصاص دهیم بلکه اعمال خشونت که همواره تاریخ ما شاهد آن بوده است از ایران عزیزمان وفرهنگ کهنسالمان زداییده و همچنین رواداری چراغ راه زندگی تمامی مردمان ایرانزمین شود

هلند - جمعه ۸ شهریور ۱۳۸۷
جهانگیر، وحید و دامون